مــــــــــن صبــــــــــــــورم امــــا

به خـــــدا دست خــــودم نیست اگـر می رنجم

 یا اگر زیبایی شادی تورا به غم غربت چشـــمان خودم می بندم

مــــــــــن صبــــــــــــــورم امــــا

چقدر با همه ی عاشـــــــــقی خودم محزونم

و به یـــاد خاطره های گل ســــــــرخ مثل یک شبـــنم افتاده ز غـــم محزونم

مـــــــــن صبــــــــــــــورم امــــا

بـــــی دلیل از قفـــــــس کهنه ی شـــــب میترسم

بـــــی دلیل از همه ی تیرگی تنگ غــــــــروب

و چراغی که تورا از شــــب متروک دلــــم دور می کند می ترسم

مــــــــــن صبــــــــــــــورم امــــا